Category: Tekstovi

„Skromnost jeste vrlina, al’ nije u tome fora, prvo pravilo hard core-a je da kurčiti se mora“ Sahara – Kurčiti se mora (feat Jovica Dobrica i Mimi Mercedez) Kurčenje u vernakularnom govoru označava drčan, izazovan stav. U pitanju jeste jedan od fenomena za koji se smatra da je opšte poznat, […]

Ne znam ko je pisao Apel za osudu ugrožavanja mira u Crnoj Gori od strane Beograda i na koji način je on nastajao ali sam savim sigurna da ga nije pisao neko ko se bavi istorijom 20. veka (o čijoj interpretaciji uopšte ne moramo da se složimo).

Simulakrum postaje i sam vođa. Vučić predstavlja personifikaciju vlasti. Suspenzijom pravne države i državnih institucija, sve grane vlasti bivaju personifikovane u vođi.

U takvoj situaciji, laburističko vođstvo je moralo da vodi borbu na više frontova: protiv ogorčenih protivnika u vlastitim redovima, krupnog kapitala, znatnog dijela državne uprave i, što je posebno važno, uticajnih medija.

Kada govorimo o Kosovu, onda de facto govorimo o međunarodnom protektoratu za koji je budući premijer Kosova, rekao da „na zemlju sleće pravo sa marsa”, misleći pritom da takvi poreci nisu u doticaju sa realnošću.

Unatoč takvim podacima službene statistike, hrvatski srednjostrujaški mediji, razni ekonomski ‘stručnjaci’ i političari mantrički ponavljaju da Hrvatska ima najglomazniji javni sektor, najveće poreze iz kojih se financira gomila „uhljeba“ na „izmišljenim“ radnim mjestima u javnom sektoru i da je to glavni razlog zaostalosti hrvatske privrede.

Ako je zadnjih godina neosporna dominacija „liberalnog centra sa desnim primesama“ postavlja se pitanje gde je ideološka hegemonija levice i levičara? Zašto značajan deo društva u Srbiji nije podložan levičarskom usmerenju?

Istorija nije objekat prava. U slobodnoj državi, ni sudski autoriteti ni parlament ne mogu da definišu istorijsku istinu. Politika države, čak i ako je sa najboljim namerama, ne može biti politika istorije.

Naravno, i prije pojave Grete Thunberg mnogi su aktivisti upozoravali na opasnosti klimatske krize. Među njima vrlo važnu ulogu imaju aktivisti iz starosjedilačkih naroda, koji su direktno pogođeni otimačinom njihovih vjekovnih zavičaja, kao i maloljetnici, koji upozoravaju upravo na činjenicu da njima ostaje taj ozbiljno oštećeni planet. Ipak, nikad to nije izrečeno tako izravno i toliko jednostavnim riječima, bez ikakvog vrludanja, na tako visokom mjestu, ravno u lice donositeljima odluka jedne od najmoćnijih država svijeta.

Djelo Harrya Bravermana “Rad i monopolistički kapital” (1974) jedno je od najboljih dostignuća američkog marksizma i svakako predstavlja veliki doprinos internacionalnom marksizmu kao teoriji i praksi radničke klase. Našoj sociološkoj i političko-ekonomskoj teoriji prijeko je potrebna reaktualizacija određenih pitanja koja su restauracijom kapitalizma pala u zaborav. Marksistička misao ima taj težak zadatak ponovnog aktualiziranja za čovjeka važnih pitanja rada i radnog procesa, koji se ogleda u tome što ona to mora učiniti kritički i na višem nivou da ne bi upala u zamku ponavljanja starih i prevladanih dogmi. Bravermanovo djelo vrlo lako može biti prvi korak na tom putu.

Siguran sam da moja žrtva neće biti uzaludna; siguran sam da će barem predstavljati moralnu pouku, koja će kazniti krivokletstvo, kukavičluk i izdaju

Ako je Vuković opsednut nacionalizmom do te mere da vidi nacionalizam tamo gde se nacionalizam ne može nikako iščitati, ako pri tome eksplicitno govori u terminima i stavovima civilnog sektora, kako je onda moguće da poriče postojanje one levice kojoj on sam suštinski pripada?

Kriza, koju izazivaju unutrašnje protivrečnosti sistema, otvara i nastaviće da otvara prilike za radikalnu promenu političkog pejzaža. Da li će levica (ona koja se bori za boljitak radničke klase) – na prvom mestu komunističke organizacije – uspeti da iskoristi te prilike, zavisiće od toga hoće li odbaciti nacionalizam ili će se, grčevito ga stiskajući, udaviti pod bujicom istorije.

Donosimo odgovor na tekst Darka Draškovića “Zaborav levice”, koji je Novi Plamen objavio 17. avgusta.

Za loše stanje u Srbiji kriv je – ako ovde uopšte ima smisla upotrebljavati kategoriju krivice koja nam dolazi iz pravnog i moralnog rečnika – aktuelni istorijski i svetski položaj u kome se nalazi Srbija, a to je položaj neokolonije EU i NATO pakta.

Budući da su prostor i vrijeme određeni materijom u kretanju, materijalistička dijalektika dosljedno postulira i realtivnost tih osnovnih oblika postojanja materije

Mišljenje, svijest, ne možemo dakle apsolutno odvajati od stvarnosti, nego se jedino može priznati svijesti njezina specifičnost, karakter kvalitativno novog područja prirode, koje kao takvo nužno ima i svoje specifične zakone

Vraćajući se na pitanje reprezentacije i stvaranje slike o trans i generalno LGBTQ osobama, uvek se mogu naći primeri koji diskredituju neku društvenu grupu, i to ozbiljni primeri koji ih predstavljaju u izrazito lošem svetlu.

Komunizam kao društvo čovečjeg oslobođenja, mora prema tome imati za cilj da čovjeka oslobodi svih vrsta njegove otuđenosti, ekonomske, političke i ideološke. Problem novog, socijalističkog humanizma ima tu svoju stvarnu osnovu.

Iz perspektive velikih sila cilj  nije da jedni i/ili drugi manji akteri budu zadovoljni. Cilj je region pacifikovati i dovesti ga na stadijum neupitnosti o nametnutim političkim odlukama i rešenjima, koje će sprovoditi lokalne vladajuće strukture.